Klimaatverandering: “Met een opgeheven vingertje naar anderen wijzen is gevaarlijk.”
Toen Sanne zich iets ging aantrekken van het klimaat, dacht ze dat het heel simpel was. Er is een probleem dat een bedreiging vormt voor ons allemaal, dus gaan we het gewoon met z’n allen oplossen. Vanzelfsprekend, toch? Hup, de schouders eronder, anders wonen we straks in Utrecht aan Zee. Maar de afgelopen tijd leerde ze dat het niet zo simpel is.
Boos op alle andere mensen
“Ik vind het super moeilijk om me niet alle problemen van de wereld aan te trekken. Als ik het nieuws kijk, spoel ik vaak door bij items over plasticvervuiling, overstromingen, extreme droogtes, bosbranden en verdwijnende koraalriffen. Ik word er verdrietig, maar ook boos van. Vooral op alle andere mensen in de wereld.”
Naar andere mensen wijzen is gevaarlijk
"Zij doen er namelijk niks aan. De mensen om me heen blijven vliegen, vlees eten, plastic kopen, consumeren. Ik niet, ik zie wat het probleem is en probeer zoveel mogelijk mijn steentje bij te dragen. Ik koop bijvoorbeeld zo min mogelijk producten in plastic, eet onder andere geen vlees en heb inmiddels een enorme vliegschaamte ontwikkeld. Maar... jezelf op de borst kloppen en met een opgeheven vingertje naar andere mensen wijzen is gevaarlijk.”
Ik doe toch al zo mijn best?
“Want ook ik ga wel eens de mist in. Zelfs vaker dan ik denk. Ook ik heb wel eens geen zin om plasticvrij en snel te koken en dan eindig je toch al snel met een voorverpakte maaltijd. En ook al vlieg ik niet meer, ik wil natuurlijk wel op vakantie. Dus deze zomer gingen we met onze ‘nieuwe’ dieselbus uit 1999 op pad. En voor die reis heb ik écht nieuwe wandelschoenen nodig. En een wandelbroek. en... Maar dat is niet zo erg toch, want ik doe al zo mijn best?”
"Ik kijk ernaar uit dat we allemaal een beetje lachen als iemand vertelt: ja, mijn oma kookte vroeger gewoon nog op aardgas"
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje
“Ik ben erachter dat iets goeds doen voor het klimaat niet zo makkelijk is als ik dacht. En dat zijn de momenten dat klimaatverandering voor mij dichtbij komt. Ik wil wel, maar hoe dan? Er zijn vast heel veel andere mensen die er op deze manier mee worstelen. Die wel vliegen, maar geen vlees eten. Die hun huis hebben geïsoleerd, maar nog wel elke dag vergeten dat tasje van thuis mee naar de supermarkt te nemen. We zitten in hetzelfde schuitje. Maar dan kunnen we er dus ook allemaal samen mee aan de slag! En dat geeft me dan weer goede moed.”
Het probleem is ook een kans
“Ik denk dat we ‘het probleem’ veel meer moeten benaderen als kans. We moeten ons aanpassen, maar moeten dat ook gaan wíllen. We staan aan de voet van een enorme verandering en dat doen we met z’n allen. Hoe spannend is dat?”
Op weg naar een nieuwe levensstijl
“Met kleine veranderingen in ons gedrag zetten we elke keer een stapje vooruit. En daarmee inspireren we onze omgeving om hetzelfde te doen. We zijn op weg naar een nieuwe levensstijl, waarin we er met innovatie en ontwikkeling voor zorgen dat we geen inbreuk meer op onze leefomgeving hoeven te maken. Dat is iets waar ik zelf heel enthousiast van word. Dat je later aan elkaar kan vragen: wat heb jij gedaan? En dat iedereen dan een lijst met kleine bijdrages heeft waardoor het grote probleem is opgelost. Daar kijk ik naar uit. Dat we allemaal een beetje lachen als iemand vertelt: ‘ja, mijn oma kookte vroeger gewoon nog op aardgas’.”
