Publicatie HIER: 'De wijkaanpak in de praktijk'
Het is een behoorlijke uitdaging om tot een gedragen wijkuitvoeringsplan aardgasvrij te komen. Het formele besluitvormingstraject van gemeenten is een belangrijke bouwsteen. Het geeft echter nog geen antwoord op de cruciale vraag wat de positie van bewoners in het proces is, en wat er nodig is om ze uiteindelijk mee te laten doen. In 'De wijkaanpak in de praktijk' schreef HIER een aantal belangrijke aandachtspunten op. Inclusief een overzicht van de aanpak op hoofdlijnen.
In het Klimaatakkoord is afgesproken dat de gemeente de regierol heeft bij de transitie naar een aardgasvrije gebouwde omgeving. Het is de bedoeling dat de gemeente de bevoegdheid krijgt om in een omgevingsplan een warmtealternatief vast te stellen voor een bepaalde wijk en een besluit te nemen over het moment waarop de levering van aardgas wordt stopgezet.
Maar hoe ziet dit er in de praktijk uit? De ervaringen in de proeftuinen laten zien dat dit nog een enorme zoektocht is. Het is nieuw voor een gemeente om de zorg te dragen voor een goed warmtealternatief voor haar bewoners. Gemeenten hebben hiervoor geen uitvoeringsorganisatie. En belangrijker nog is dat een groot deel van de maatregelen bij de bewoners thuis, achter de voordeur genomen zal moeten worden. Woningeigenaren zijn de baas in hun eigen woning. Voor hen is de noodzaak zich voor te bereiden op de afkoppeling van aardgas voor 2050 niet direct voelbaar. En zij zullen in veel gevallen forse investeringen moeten doen van duizenden tot vaak tienduizenden euro’s.
Het beleid opstellen en plannen maken met de Transitievisie Warmte, dat lukt wel. Het probleem zit in de wijkaanpak. We schetsen allereerst het formele proces van het wijkuitvoeringsplan. Daarna gaan we in op de positie van woningeigenaren, bewoners en bewonersinitiatieven. We zetten de fasering van de wijkaanpak uiteen, gevolgd door de noodzakelijke gemeentelijke organisatie. Tot slot gaan we in op de vraag hoe de warmtetransitie aantrekkelijk kan worden gemaakt voor bewoners.
