Waarom je blij moet zijn dat de EU het klimaatakkoord alvast goedkeurde
Een week geleden keurde het Europees Parlement het klimaatakkoord van Parijs van december vorig jaar goed. Dat is super mooi nieuws! Maar waarom eigenlijk?
Wel, het klimaatakkoord wordt pas echt van kracht, als minimaal 55 landen hun goedkeuring hebben gegeven. En die landen moeten dan samen ook minimaal 55 procent van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen vertegenwoordigen. Behoorlijk wat landen hadden al hun handtekening gezet, maar pas met de Europa erbij voldoen we aan die voorwaarden en kunnen we van start.
Niets meer missen? Schrijf je onderaan deze pagina in voor de nieuwsbrief!
Braafste jongetje van de klas, maar zeker niet het snelste
Amerika en China, de echte grootverbruikers, hadden al veel eerder oké gezegd tegen het klimaatakkoord. Alleen hier in Europa zijn we toch een beetje traag als het om procedures gaat. Voor een dakkapel op je huis mag je al drie maanden uittrekken, laat staan wat zo'n gigantische internationale afspraak voor tijd nodig heeft. Onze regering is op dit moment nog druk bezig om alle papieren door het doolhof aan regeltjes te schuiven. We zijn misschien het braafste jongetje van de klas, maar zeker niet het snelste.
Je mag pas meepraten als je meedoet
Daarom is het zo ontzettend slim en handig dat het Europese Parlement alvast een voorschot heeft genomen op de Nederlandse goedkeuring van het klimaatakkoord. Volgende maand wordt er namelijk in Marokko gebabbeld over wat we nu eigenlijk concreet gaan doen met zijn allen. Hoe gaan we de wereld nou precies redden en hoe houden we dat het voor iedereen een beetje leuk en betaalbaar. Alleen: je mag pas meepraten als je ook echt hebt gezegd dat je meedoet! Dankzij de EU, houden ze nu een stoel voor ons vrij aan de vergadertafel.
Het is overigens niet gebruikelijk dat het Europees Parlement ja zegt voordat alle leden dat doen. Speciaal voor deze gelegenheid zijn ze net wat creatiever geweest met de procedures. Als Europese Unie is het hele klimaatakkoord namelijk een beetje ons kindje. Daar strijden we met zijn allen het langst en het hardst voor. En het is best behoorlijk gênant om op de reservebank gezet te worden als er dan eindelijk wat gebeurt.
Wat betekent dit nu voor de gewone man in de straat, Jan met de Pet, Henk en Ingrid en jij en ik? Gaan we hier iets van merken? Ja, op den duur wel. Met veel dingen zijn we al jaren bezig. Er komen meer windmolens, we kopen meer elektrische auto’s en er verschijnen meer creatieve technologische oplossingen om slimmer met energie om te gaan. Andere dingen zullen geleidelijk veranderen in de komende dertig jaar. We zullen bijvoorbeeld moeten stoppen het leeghalen van het gasveld onder Groningen en leren hoe we onze huizen anders kunnen verwarmen. Het wordt een flinke klus, maar de hele wereld doet nu mee.
Acht keer zo snel
Bij het vorige belangrijke klimaatakkoord, het Kyoto-protocol, golden dezelfde voorwaarden voor bekrachtiging: 55 landen met 55 procent van de CO₂-uitstoot. Het duurde echter zeven jaar (!) voordat het zover was. De Verenigde Staten deden toen helemaal niet mee. Dit keer duurde het tien maanden én doen de VS wel mee.
Een van de redenen dat iedereen er nu zo lekker de sokken in heeft gezet om het akkoord te bekrachtigen, is zodat Donald Trump er niet meer onderuit kan, mocht hij president worden.
